စာဖတ္ျခင္း ဘ၀ဖတ္ျခင္းႏွင့္ ပ်ားရည္ ပင္လယ္ႀကီးေမွာက္က်ျခင္း

(စၾကာ၀ဠာ ႀကီးသည္ စာအုပ္ႀကီး တအုပ္ ဘ၀သည္ေက်ာင္းႀကီး တေက်ာင္း )ဟု တရုတ္ အမ်ဳိးသား စာေရးဆရာ လင္ယုတန္ ကဆိုပါသည္။ စာအုပ္ကိုဖတ္သလို ဘ၀ကို ဖတ္ရန္လည္း သူက တိုက္တြန္းပါသည္။ စာဖတ္ျခင္းကုိ ခုန္မင္ ျမတ္ႏိုးေသာ က်ေနာ္သည္ ထို အဆိုကို ေထာက္ခံရန္ ၀န္မေလးပါ။

စာအုပ္ေကာင္း တအုပ္သည္ ေရႊေရာင္ေကာက္ႏွံမ်ား မွည့္၀င္း ရြန္းငိုက္ေနေသာ စပါးခင္းႀကီးႏွင့္တုူပါသည္။ စာေရး ဆရာသည္ သူ၏ႏွလံုးသည္းပြတ္မွ ေသြးမ်ားကို ေျမဆီၾသဇာ အျဖစ္ ညွစ္ထုတ္ အံခ်ကာ ေကာက္ပင္တို ့ကို သီးပြင့္ ေအာင္ျမင္ေစခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။( အလိုရွိသူ အေပါင္း ရိတ္သိမ္းၾကကုန္ေလာ့) ဟူ၍ ပံသကူ ဒါနျပဳျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ ဒါနသည္ ဘ၀ထဲက ပ်ားရည္တစက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ အလိုရွိသူ အေပါင္း အလိုရွိသေလာက္ စား သံုးႏိုင္ေသာ ပ်ားတစက္လည္း ျဖစ္ပါသည္။
စာအုပ္ေကာင္း တအုပ္သည္ ပ်ားတစက္ျဖစ္လွ်င္ ဘ၀ထဲတြင္ ပ်ားရည္ပင္လယ္ႀကီးရွိေၾကာင္း က်ေနာ္တို ့သိႏို္င္ပါ သည္။
စာဖတ္သူသည္ ေကာက္ရိတ္သိမ္းသူႏွင့္တူူပါသည္။ ရိတ္သိမ္း ႏိုင္သေလာက္သာ ရပါသည္။ သိမ္း ၊ႏွယ္၊ ေလွ ့၊ ေထာင္း၊ ျပာတည္းျခင္း ျဖစ္သာ အသက္ဓါတ္ ၀တ္ဆံကိုရပါသည္။ စပါးခင္းကို ျမင္းတေျပး ၾကည့္သူအဖို ့ေကာက္ ရိုးတမွ်င္ ဖြဲၾကမ္းတဆုပ္ပင္ ရႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။
ဘ၀မွာ မူ စာတအုပ္ထက္ပို၍ က်ယ္၀န္းနက္ရွိုင္းပါသည္။ ဘ၀သည္ စာတအုပ္လို ဘာသာစကား အကၡရာ ေ၀ါဟာ ရမ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားျခင္းမဟုတ္ပါ။ လူသားတုိ ့၏ ရွဳတ္ေထြးေပြလီလွေသာ လႈပ္ရွားရုန္းကန္မႈ ပံုရိပ္မ်ားျဖင့္ ခင္းက်င္း ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဘ၀ကို ဖတ္ရန္မွာ အေတာင္ပင္ ခက္ခဲပင္ပန္းေသာ အလုပ္တခုျဖစ္ပါသည္။ ဘ၀ ထဲမွ ပ်ားရည္ တစက္ကို ယူေပးႏိုင္ေသာ စာေရးဆရာမ်ား ရွားပါးရျခင္းမွာ ထိုအေၾကာင့္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
သားအိမ္တြင္းမွ သေႏၶသားငယ္သည္ မိခင္၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ အၿပံဳးကို မေတြျမင္ႏို္င္သကဲ့သို ့အတၱ ဥခြံတြင္း ပိတ္မိေန ေသာ မည္သူမဆို ဘ၀၏ အနက္အရႈိုင္း အက်ယ္ အေျပာ အလွ အပ ရသကို ခံစားႏိုင္ရန္ ခက္ပါသည္။ အတၱဥခြံထဲ မွ နာၾကင္စြာ ေဖာက္ထြက္၍ အတိတ္၏ အကူအညီျဖင့္ ပစၥဳပၸန္၏ ပုခံုးေပၚ တက္ရပ္ ႏို္င္သူမ်ားသာ ေ၀းေ၀းျမင္၍ နက္နက္ ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါသည္။
စာဖတ္ျခင္းသည္ ျပခန္းထဲ၌ ခန္ ့ညားစြာ ခင္းက်င္းထားေသာ ပုလဲနက္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မုတ္ေကာင္ကို ၾကည့္ရ သည္ႏွင့္တူူပါသည္။ ဘ၀ကိုဖက္ရျခင္းကမူ ပင္လယ္ေရေအာက္ ၾကမ္ျပင္ အထိ ကိုယ္တိုင္ငုတ္၍ မုတ္ေကာင္ ကိုယ္၀န္သည္ကို ရွာရျခင္းမ်ဳးိ္ျဖစ္ပါသည္။ ဘ၀ကိုပါးလ်ပ္လ်ပ္ ပင့္ကူျမွင္းလို သေဘာထားသူတို ့ကမူ ေလာက၏ အေပၚယံ ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္တြင္ ကူးခတ္က်က္စားရျခင္းကို ေပ်ာ္ပါးႏွစ္သက္ပါသည္။ အသင့္ျပင္ၿပီး ထမင္း ၀ိုင္းတြင္ ၀င္ထိုင္ခိုင္းျခင္း၊ သင္ၾကားထားၿပီးသားစကားလံုးေဟာင္းမ်ားကို ဖန္တရာေတေအာင္ ရြတ္ဆိုေျပာျပႏိုင္ ျခင္းတို ့အတြက္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားတတ္ၾကပါသည္။ သင္ေပးပါ က ၾကက္တူးႏွင့္ သာလိကာလည္း ျပစ္ျပစ္နွစ္ႏွစ္ ဆဲေရးတတ္ပါသည္။ အစစ္ အမွန္ႏွင့္ အတုေယာင္ ခြဲျခားတတ္ရန္ သင္ၾကားေပးရုံိမွ်ႏွင့္ မရပါ။ ဓူ၀ံၾကယ္ကိုၾကည့္၍ ေျမာက္အရပ္သို ့ကိုယ္တိုင္ခရီး ႏွင္ျခင္းမ်ဳိးျဖင့္သာ တတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါသည္။
ဘ၀အတြင္း၌ အစစ္အမွန္ႏွင့္ အတုအေယာင္တို ့အၿပိဳင္ တည္ရွိပါသည္။ အတုအေယာင္၏ တည္ရွိမႈကို ဦးစြာ အသိအမွတ္ ျပဳျခင္းျဖင့္သာ အစစ္အမွန္သည္ သူ၏ စစ္မွန္မႈကို ျပသႏိုင္ပါသည္။ ကမၻာၿဂိဳလ္ႏွင့္ ေနလ ၾကယ္တာ ရာတို ့ကို ေနရာေပးျခင္းျဖင့္ ဟင္းလင္းျပင္သည္ သူ၏ ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္မႈကို ျပသႏိုင္သလိုမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။
ဘ၀ ဆိုသည္မွာ လူသားခ်င္း အၾကား ၊လူသားႏွင့္ မိခင္ သဘာ၀ႀကီးအၾကား ေပးျခင္းႏွင့္ ယူျခင္း အခ်ဳိး ညီမႈျဖင့္ ဆင္ယင္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ဳိးညီမႈ ပ်က္ျပားျခင္း ႀကီးမားလာပါက သဘာ၀ ကပ္ေဘး လူမႈကပ္ေဘးမ်ား ေပၚပါသည္။ စစ္မက္ ထူေျပာပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးမ်ား မုန္တိုင္း ထန္ပါသည္။ယေန ့ေခတ္တြင္ လူအခ်ဳိ ့သည္ (လူ ့အခ်ဳိ ့လက္တြင္ႏိုင္ငံေရးအာဏာ အရင္းစစ္အင္အား ေခတ္မွီ နည္းပညာမ်ားရွိသည္ ) ရယူျခင္းကိုသာ တပ္မက္ၿပီး ေပးကမ္းျခင္းကိုမူ တြန္ ့တို တတ္ၾကပါသည္။ အမ်ားဆံုးယူ၍ အနည္းဆံုးကိုသာ ေပးတတ္ၾကပါသည္။ ထိုအနည္းဆံုးေပးကမ္းမႈသည္ပင္ သူတို ့၏ မဟာစြန္ ့လႊတ္မႈႀကီးျဖစ္ပါသည္။
ေခတ္သစ္ကမၻာႀကီးတြင္ အမ်ားဆံုးယူ၍ အနည္းဆံုးေပးကမ္းျခင္း ယဥ္ေက်းမႈ ( တကယ္က မိုုက္မဲမႈ)ေခတ္စား လွ်က္ရွိပါသည္။
က်ေနာ္တို ့လူသားမ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကို ရွိသည္ထက္ပို၍ အထင္ႀကီးေနၾကပါသည္။ မိခင္သဘာ၀ႀကီးႏွင့္ အၿပီး အပိုင္ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္ကာ အၾကြင္းမဲ့လြတ္လပ္သူမ်ားအျဖစ္ ယူဆေနၾကဟန္ ရွိပါသည္။ စင္စစ္ လူသည္ တစိတ္ တပိုင္းအားျဖင့္ သဘာ၀ျဖစ္ၿပီး အျခားတစိတ္တပိုင္းမွာ သဘာ၀ႏွင့္သူ ့ကိုယ္သူ တစံုတရာ သိႏိုင္စြမ္းရွိပါသည္။ သဘာ၀ႏွင့္ သူ ့ကိုယ္သူ သိႏို္င္ျခင္းသည္ သဘာ၀ထံမွ အမ်ားဆံုးယူ၍ သဘာ၀ထံ အနည္းဆံုးျပန္ေပးရန္ မဟုတ္ ပါ ။ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းထံမွ အမ်ားဆံုးယူ၍ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းထံ အနည္းဆံုးျပန္ေပးရန္ မဟုတ္ပါ။ လူသားျခင္းအၾကား လူသားႏွင့္သဘာ၀ႀကီးအၾကား ေပးျခင္းႏွင့္ယူျခင္းကို အခ်ဳိးညီေအာင္ေဆာင္ရြက္ရန္သာျဖစ္ ပါသည္။ အသံသာေသာ ကဗ်ာ ကာရန္ျဖင့္ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ ့ရန္ျဖစ္ပါသည္။ သဘာ၀ တရားကို အိမ္ေပၚမွ ေမာင္းခ် ဖို ့ႀကိဳးစားလွ်င္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အိမ္ေနာက္ေဖး ေပါက္က ဆင္းေျပးမည့္အျဖစ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကပါသည္။
ဤကမၻာေျမျပင္၌ ေပးျခ င္းႏွင့္ယူျခင္း အခ်ဳိးညီမႈ ကို က်ေနာ္တို ့လူသားေလာက္ မည္သည့္အရာကမွ ဖ်က္ဆီးပစ္ ျခင္းမရွိဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။
(အမ်ားဆံုးယူ အနည္းဆံုးေပး)၀ါဒအရ က်ေနာ္တို ့သည္ ကမၻာစစ္ႀကီး ႏွစ္ပြဲကို ခင္းက်င္းခဲ့ၾကပါသည္။ အႏုျမဴ လူ သတ္ဗံုးမ်ားကို ေဖာက္ခြဲခဲ့ၾကပါသည္။ ေဒသစစ္ ပြဲ မ်ဳိးေစ့မ်ားကို ကမၻာေျမအႏွံ ပက္ႀကဲခဲ့ၾကပါသည္။ ေရေျမအႏွံ စစ္ကစားရန္ ေနရာယူထားၾကပါသည္။ အာကာသ စိုးမိုေရး စစ္ဗ်ဴဟာကုိ ခင္းက်င္းလွ်က္ ရွိပါသည္။ လူမ်ဳိးေရး အသားအေရာင္ ခြဲျခားမႈမ်ား အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ မိ်ဳးတုန္း သတ္ျဖတ္မႈမ်ား ဘာသာေရး ႏိုင္ငံေရး စစ္ပြဲမ်ားျဖင့္ ေသြးေခ်ာင္းစီးေစခဲ့ပါသည္။
(အမ်ားဆံုးယူ အနည္းဆံုးေပး) ၀ါဒ အရ က်ေနာ္တို ့သည္ ကမၻာ အႏွံ သစ္ေတာမ်ားကို ေက်ာက္ခမန္းလိလိ ခုတ္လွဲပစ္ေနၾကပါသည္။ ပင္လယ္ၾကမ္းျပင္ကို ပိုက္စိပ္တိုက္ကာ အေသးမြားဆံုး ပင္လယ္ငါးႏုပ္မွသည္ အႀကီးမား ဆံုးေ၀လ ငါးႀကီးမ်ားအထိ မ်ဳိးတံုးလုနီးပါး ဖမ္းဆီးစားေသာက္ပစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ သဘာ၀ေတာရိုင္း တိရစာၦန္မ်ားကို အျပင္းေျပ အေပ်ာ္တမ္း လက္တည့္စမ္း အမဲလိုုက္ခဲၾကပါသည္။
ေျမမိခင္၏ ရင္ကို သံမဏိတံက်င္ လွ်ိဳ၍ ကိုယ္ေငြ ့ႏွင့္ေသြးျဖစ္ေသာ ေရနံ ဓါတ္ေငြ ့မ်ားကို စုပ္ထုတ္ သံုးၿဖံဳန္းပစ္ၾက ပါသည္။ ေျမ၀မ္းဗိုက္ ယမ္းဘီလူးျဖင့္ အသားအနီလွန္ေအာင္ ေဖာက္ခြဲ ကာ ၀မ္းတြင္းသား သယံဇာတ မွန္သမွ်ကို ထုတ္ယူခဲ့ၾကပါသည္။ သားသတ္ သမားက သားေကာင္ကို တစစီ အမဲဖ်က္သလို ကမၻာႀကီးကို အမဲဖ်က္ေနၾကပါ သည္။ မိခင္ကိုသတ္၍ျပာခ်ကာ မေသေဆးေဖာ္လိုေသာ ေမွာ္ဆရာရႈးတသိုက္ႏွင့္ တူလွပါသည္။
(အမ်ားဆံုး ယူ အနည္းဆံုးေပး)၀ါဒ အရ စာသင္ခန္းမ်ားတြင္ ရုပ္ပိုင္းနည္းပညာ မ်ားကိုသာ ဦးစားေပးသင္ၾကားၿပီး ေတြးေခၚမႈ ဆိုင္ရာ၀ိဇၹာပညာကို အိပ္ေမြ ့ခ်ထားၾကပါသည္။ (အမ်ားဆံုးယူ အနည္းဆံုးေပး) အေတြးအေခၚကိုသာ ေလာကတန္ဖိုးအျဖစ္ ရိုက္သြင္းေပးၾကပါသည္။
(အမ်ားဆံုးယူ အနည္းဆံုးေပး) ၀ါဒ အရ စားသံုးသူ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းဟူ၍လည္းေကာင္း ေစ်းကြက္ ဒီမိုကေရစီကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးသည္ ဟူ၍လည္းေကာင္း ၀ါဒျဖန္ ့ေၾကာ္ညာေနၾကပါသည္။ ေစ်းကြက္သည္ ေငြေၾကးၾကြယ္၀သူ ေဇာတိက မ်ားကိုုသာ ေကာေဇာနီခင္းၿပီး ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာ ႀကိဳဆိုပါသည္။ေငြေၾကး ခ်ဳိ ့တဲ့သူမ်ားကိုမူ ေခြးေလ ေခြးလြင့္လို ေမာင္းထုတ္တတ္ပါသည္။ ေစ်းကြက္ကေပးေသာ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ ဆင္းရဲသားမ်ားအတြက္ ေအာ္တို ကေရစီ(AUTOCRACY)သာျဖစ္ပါသည္။
(အမ်ားဆံုးယူ အနည္းဆံုးေပး) ၀ါဒအရ ထုတ္လုပ္ေရ ေနာက္ခံႏွင့္ ေငြေစ်းခင္းႀကီးမ်ားကို ကမၻာအႏွံ ခင္းက်င္းထား ၾကပါသည္။ ေငြကို ေငြႏွင့္ ၀ယ္၍ေငြကို ေငြႏွင့္ ေရာင္းခ်ေနၾကပါသည္။ ေငြသည္ ဖလွယ္ေရးကရိ ယာသာ မကေတာ့ဘဲ ေစ်းကြက္၀င္ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းျဖစ္လာေသာအခါ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းသည္ အသျပာဘီလူး ႀကီးမ်ား၏ လက္တြင္းမွ သားေကာင္သဖြယ္ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
(အမ်ားဆံုးယူ အနည္းဆံုးေပး)၀ါဒသည္ လူသားခ်င္းအၾကား လူသားႏွင့္ သဘာ၀မိခင္ အၾကား ေပးျခင္းႏွင့္ယူျခင္း အခ်ဳိးညီမွ် မႈကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေသာ ရာဇ၀တ္ေကာင္ တရားခံဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။ ထိုသို ့အခ်ဳိးညီမွ်ိမႈကို ဖ်က္ဆီး ခံရျခင္းေၾကာင့္ ကမၻာ့ အိုဇံုးလႊာေပါက္ၿပဲျခင္း ကမၻာႀကီးပိုမို ပူေႏြးလာျခငး္ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ တစတစ္ ျမင့္တက္ လာျခင္း မိုးေခါင္ ေရႀကီးျခင္း ေျမၿပိဳျခင္း အပူလႈိုင္း အေအးလိႈင္းက်ျခင္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ညစ္ညမ္း အဆိပ္သင့္ျခင္း ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈ ႀကီးမားလာျခင္း အလုပ္လက္မဲ လူဦးေရးတိုးလာျခင္း လူ ့အဖြဲ ့အစည္း၏ ဥစၥာ ဓနမ်ား လက္တဆုပ္စာ လူစုလက္တြင္းသို ့စုပံုသြားျခင္း ႏုိင္ငံမဲ့လူသား (ကမၻာမဲ့လူသား)ဟုလည္းေခၚႏို္င္ပါ သည္ မ်ားတိုးမ်ားလာျခင္း အစာေရစာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္း အၾကမ္းဖက္၀ါဒ ထြန္းကားလာျခင္း ေအအိုင္ဒီအက္ ကဲ့သို ့ေသာ ကုထံုးမဲ့ ေရာဂါဆန္းမ်ား ကမၻာ အႏွံျဖစ္ပြားလာျခင္း စသည့္ သဘာ၀ကပ္ေဘး လူ မႈဘ၀ကပ္ေဘးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။
ဤလို ေခတ္ႀကီးကို နည္ပညာမ်ား အံ့မခန္း ေပါက္ကြဲတိုးတက္ေနေသာ ေခတ္ႀကီးဟု ၀ိၿဂိဳဟ္ျပဳေနၾကပါသည္။ မွန္ ပါသည္ က်ေနာ္ မၿငင္းပါ သို ့ေသာ္ ေတြးေခၚမႈ ၀ိဇၹာ အသိပညာ အံ့မခန္း ဆုတ္ယုတ္ က်ဆင္းေနေသာ ေခတ္ႀကီး ဟု ကင္ပြန္းတပ္လွ်င္လည္း မွားသည္ဟု မေျပာႏိုင္ပါ။
ယခု က်ေနာ္စြဲခ်က္တင္ေနသည္မွာ ေျမကို အေမလုိခ်စ္ေသာ လယ္ကြင္းထဲမွ လယ္သမားကို မဟုတ္ပါ။ စက္ရံု အ လုပ္ရုံမ်ားအတြင္း ပ်ားမ်ားလို မေနမနား အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ အလုပ္သမားကို အဟုတ္ပါ။ လိပ္ျပာမ်ား ၀တ္မႈံ ကူးသလို အသိပညာ ပန္း၀တ္မႈံကို ကူးလူးျဖန္ ့ေ၀ေနၾကေသာ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္မ်ားကို မဟုတ္ပါ။ ထိုလူမ်ားသည္( အနည္းဆံုး ယူ၍ အမ်ားဆံုးေပး )ေနၾကရွာသူမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္စြဲခ်က္တင္ေနသည္မွာ မိခင္ေျမ၏ သဘာ၀ သယံဇာတမ်ားႏွင့္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း၏ အထြက္ပစၥည္းမ်ားကို အမ်ားဆံုးရယူၿပီး လူ ့အဖြဲ ့အစည္းႏွင့္သဘာ၀ေလာကႀကီးသို ့အနည္းဆံုးျပန္ေပးေနေသာ လူနည္းစုကိုသာ ျဖစ္ပါ သည္။
ထိုလူနည္းစုေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့လူသားမ်ားအားလံုး ဘာတစ္ခုမွ မရဘဲ အကုန္လံုးေပးဆပ္လိုက္ရမည့္ အျဖစ္ကို ကာ က်ေနာ္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မလိုလားႏိုင္ပါ။ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးျခင္းသည္ ပ်ားရည္တစက္ ဖိတ္စင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
လူ ့အဖြဲ ့အစည္းႀကီး တခုလံုး ဆံုးရႈံးျခင္းကာမူ ပ်ားရည္ပင္လယ္ႀကီးေမွာက္က်သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္ႏိုး